سوره انبياء[21]

سوره انبياء مكى است، و 112 آيه دارد.

غرض اين سوره گفتگو پيرامون مساله نبوت است كه مساله توحيد و معاد را زير بناى آن قرار داده، نخست داستان نزديك بودن روز حساب و غفلت مردم از آن، و نيز

اعراضشان از دعوت حقى كه متضمن وحى آسمانى است را ذكر مى‏كند، كه ملاك حساب روز حساب همين‏ها است.

و سپس از آنجا به موضوع نبوت، و استهزاء مردم منتقل مى‏شود، نبوت خاتم انبيا (ص) و نسبت ساحر به وى دادن و كلماتش را هذيان و خودش را مفترى و شاعر خواندن را ذكر مى‏كند. آن گاه گفتار آنان را با ذكر اوصاف كلى انبياى گذشته به طور اجمال رد نموده مى‏فرمايد: پيغمبر اسلام نيز همان گرفتاريها را بايد ببيند، چون آنچه اين مى‏گويد همان است كه آن حضرات مى‏گفتند.

پس از آن، داستان جماعتى از انبيا را براى تاييد گفتار اجمالى خود مى‏آورد و سخنى از موسى و هارون، سرگذشتى از ابراهيم و اسحاق و يعقوب و لوط، و شرحى از نوح و داوود و سليمان و ايوب و اسماعيل و ادريس و ذو الكفل و ذو النون و زكريا و يحيى و عيسى مى‏آورد.

آن گاه با ذكر يوم الحساب و آنچه كه مجرمين و متقين در آن روز كيفر و پاداش مى‏بينند بحث را خلاصه‏گيرى مى‏كند و مى‏فرمايد: سرانجام نيك از آن متقين خواهد بود و زمين را بندگان صالحش ارث مى‏برند و آن گاه مى‏فرمايد كه اعراضشان از نبوت به خاطر اعراضشان از توحيد است و به همين جهت بر مساله توحيد اقامه حجت مى‏كند همانطور كه بر مساله نبوت اقامه نموده و از آنجايى كه اين سوره به دليل سياقش و به اتفاق مفسرين در مكه نازل شده تهديد و وعيد در آن، از بشارت و وعده بيشتر است.