سوره شعراء[26]

اين سوره دويست وبيست وهفت آيه دارد كه بعد ازسوره‏ى بقره، داراى‏ بيشترين آيات است. اين سوره به خاطر ستايش از شاعران مؤمن و مذمّتِ شاعران بيهوده گوي، كه در چهار آيه‏ى آخر آن آمده، «شُعراء»ناميده شده و نام ديگر آن «طسم» است.

غرض از اين سوره، تسليت خاطر رسول خدا (ص) است از اينكه قومش او را و قرآن نازل بر او را تكذيب كرده بودند و او آزرده شده بود و همين معنا از اولين آيه آن كه مى‏فرمايد:" تِلْكَ آياتُ الْكِتابِ الْمُبِينِ" بر مى‏آيد. آرى كفار قريش يك بار او را مجنون خواندند، بار ديگر شاعر، و اين آيات علاوه بر تسليت خاطر آن جناب، مشركين را تهديد مى‏كند به سرنوشت اقوام گذشته و به اين منظور چند داستان از اقوام انبياى گذشته يعنى موسى و ابراهيم و نوح و هود و صالح و لوط و شعيب (ع) و سرنوشتى كه با آن روبرو شدند و كيفرى كه در برابر تكذيب خود ديدند نقل كرده است تا آن جناب از تكذيب قوم خود دل سرد و غمناك نگردد و نيز قوم آن جناب از شنيدن سرگذشت اقوام گذشته عبرت بگيرند.

و اين سوره از سوره‏هاى پيشين مكى است، يعنى از آنهايى است كه در اوايل بعثت نازل شده .

مطلب ديگر اينكه، از سياق همه آيات اين سوره بر مى‏آيد كه تمام آن مكى است، ليكن بعضى از مفسرين پنج آيه آخر آن را و بعضى ديگر تنها آيه" أَ وَ لَمْ يَكُنْ لَهُمْ آيَةً أَنْ يَعْلَمَهُ عُلَماءُ بَنِي إِسْرائِيلَ" را استثنا كرده و گفته‏اند كه اينها در مدينه نازل شده است.