اين ثنا گفتن ز من ترک ثناست
کاين دليل هستي و هستي خطاست
ثنا گفتن ممکن است با يکي از دو نوع انجام بگيرد:
يک ـ اين ‌که انسان ثنا و ستايش کند، بدون اين ‌که آگاهي و توجه به خود داشته باشد. يعني در درون او چنين منعکس شود: اين منم که ستايش و ثنا مي‌گويم‌. اين عالي‌ترين نوع ستايش است‌، زيرا نگاهي به حقارت و ناچيزي خود و احساسي دربارة عظمت خداوند بي‌چون دارد‌. اين نگاه و احساس، او را از توجه به خود بازمي‌دارد.
دوـ اين ‌که ثنا مي‌گويد و ستايش مي¬كند، و در عين حال، به اصطلاح معمولي به خود آمده و مي‌گويد: آري‌، اين منم که خدا را ستايش مي‌کنم و با او در تماس هستم. اين، همان غروري است که از خودبيني ناشي شده و با داشتن آن‌، هيچ فردي نمي‌تواند کوچک‌ترين گامي در سلوک الي الله بردارد.

#تفسیر_و_نقد_و_تحليل_مثنوی، محمد تقی جعفری، ج 1

🌺استاد علامه محمدتقی جعفری (ره)🌺
https://telegram.me/allameh_jafari

برچسب‌ها: علامه جعفری