فَبِمَا نَقْضِهِم مِّيثَاقَهُمْ وَ كُفْرِهِم بَِايَاتِ اللَّهِ وَ قَتْلِهِمُ الْأَنبِيَاءَ بِغَيرِْ حَقٍ‏ّ وَ قَوْلِهِمْ قُلُوبُنَا غُلْفُ بَلْ طَبَعَ اللَّهُ عَلَيهَْا بِكُفْرِهِمْ فَلَا يُؤْمِنُونَ إِلَّا قَلِيلًا(155النساء)

وَ بِكُفْرِهِمْ وَ قَوْلِهِمْ عَلىَ‏ مَرْيَمَ بهُْتَانًا عَظِيمًا(156)

وَ قَوْلِهِمْ إِنَّا قَتَلْنَا المَْسِيحَ عِيسىَ ابْنَ مَرْيَمَ رَسُولَ اللَّهِ وَ مَا قَتَلُوهُ وَ مَا صَلَبُوهُ وَ لَكِن شُبِّهَ لهَُمْ وَ إِنَّ الَّذِينَ اخْتَلَفُواْ فِيهِ لَفِى شَكٍ‏ّ مِّنْهُ مَا لهَُم بِهِ مِنْ عِلْمٍ إِلَّا اتِّبَاعَ الظَّنّ‏ِ وَ مَا قَتَلُوهُ يَقِينَا(157)

بَل رَّفَعَهُ اللَّهُ إِلَيْهِ وَ كاَنَ اللَّهُ عَزِيزًا حَكِيمًا(158)

وَ إِن مِّنْ أَهْلِ الْكِتَابِ إِلَّا لَيُؤْمِننَ‏َّ بِهِ قَبْلَ مَوْتِهِ وَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ يَكُونُ عَلَيهِْمْ شهَِيدًا(159)

فَبِظُلْمٍ مِّنَ الَّذِينَ هَادُواْ حَرَّمْنَا عَلَيهِْمْ طَيِّبَاتٍ أُحِلَّتْ لهَُمْ وَ بِصَدِّهِمْ عَن سَبِيلِ اللَّهِ كَثِيرًا(160)

وَ أَخْذِهِمُ الرِّبَواْ وَ قَدْ نهُُواْ عَنْهُ وَ أَكلِْهِمْ أَمْوَالَ النَّاسِ بِالْبَاطِلِ وَ أَعْتَدْنَا لِلْكَافِرِينَ مِنهُْمْ عَذَابًا أَلِيمًا(161النساء)

پس به كيفر پيمان‏شكنى آنان و كفرشان به آيات خدا، و به ناحق كشتن پيامبران، و گفتار شان كه: دل‏هاى ما در 

پوشش و حجاب است [از اين رو سخن حق را درك نمى‏كنيم، لعنتشان كرديم‏] بلكه به سبب كفرشان بر دل‏

هايشان مُهرِ [محروميت از فهم معارف‏] زديم به همين سبب جز اندكى ايمان نمى‏آورند. (155)
و [نيز] به سبب كفرشان و گفتارشان بر مريمِ [پاكدامن و آراسته به عفت‏] كه افترا و بهتان بزرگى بود [لعنتشان كرديم.] (156)
و به سبب گفتارِ شان كه: ما عيسى بن مريم فرستاده خدا را كشتيم. در صورتى كه او رانكشتند و به دار 

نياويختند، بلكه بر آنان مُشتبه شد [به اين خاطر شخصى را به گمان اينكه عيسى است به دار آويختند و كشتند] و كسانى كه درباره او اختلاف كردند، نسبت به وضع وحال او در شك هستند، و جز پيروى از گمان و وهم، هيچ آگاهى و علمى به آن ندارند، و يقيناً او را نكشتند. (157)
بلكه خدا او را به سوى خود بالا برد و خدا همواره تواناى شكست‏ناپذير و حكيم است. (158)
و هيچ يك از اهل كتاب نيست مگر آنكه پيش از مرگش [كه لحظه روشن شدن حقايق است‏] به مسيح ايمان مى‏آورد و مسيح روز قيامت بر آنان گواه است. (159)
پس به كيفر ستمى كه يهوديانروا داشتند، و به سزاى آنكه بسيارى از مردم را از راه خدا بازداشتند، چيزهاى 

پاكيزه‏اى را كه بر آنان حلال شده بود حرام كرديم. (160)
و [نيز به سبب‏] ربا گرفتنشان با آنكه از آن نهى شده بودند، و خوردن اموال مردم به باطل و نامشروع [

پاكيزه‏هاى حلال شده را بر آنان حرام كرديم‏] و ما براى كافران عذابى دردناك آماده كرده‏ايم. (161)