پروتكل دوم‏

هدفي كه ما دنبال آن هستيم ايجاب مي‏كند كه جنگ‏ها بدون تغييرات مرزي و توسعه‏

جغرافيايي پايان پذيرد.اين موضوع بايد حتي‏الامكان رعايت شود و در اين صورت جنگ‏

گرم،تبديل به يك جنگ اقتصادي مي‏شود و اينجا ديگر،از راه كمك‏هاي اقتصادي‏

ماست كه ملت‏ها بناچار،توان ما را در پيروز كردن گروهي بر گروهي ديگر در مي‏يابند و

برتري ما و دست پنهان و قدرتمندمان را باور خواهند كرد.اين وضعيت باعث مي‏شود كه‏

هر دو گروه درگير،در دامن دست نشاندگان بين‏المللي ما قرار گيرند.دست نشاندگاني كه‏

ميليون‏ها چشم بيدار در اختيار دارند و از ميدان عمل گسترده‏اي برخوردارند كه هيچ‏

محدوديت و قيدي را نمي‏شناسد.

بدين ترتيب حقوق بين‏الملل عمومي ما مي‏تواند حقوق خصوصي ملت‏ها را از بين‏

ببرد و در چهارچوب مفهوم گذشته حق،زمينه را براي حاكميت بر همه ملت‏ها فراهم‏

آورد.درست همان طور كه دولت‏ها به وسيله قانون مدني در داخل مرزهاي خويش بر

مردم حكومت مي‏كنند.

ما با دقتي كه موفقيتمان را تضمين مي‏كند،كساني را از ميان مردم انتخاب مي‏كنيم كه‏

ضمن آمادگي كامل براي خدمت مخلصانه به ما،با فنون سياست و حكومت،هيچ سابقه‏

آشنايي نداشته باشند تا بتوانيم راحت‏تر شكارشان كنيم و در دست خويش داشته باشيم‏

و از آنها به عنوان پنجه‏هاي قدرتمند خويش براي شكار ديگران استفاده كنيم.آنگاه‏

نابغه‏هايي خبره را به عنوان مسئول،كارشناس و مشاور پشت پرده برايشان مي‏گماريم.

البته اين متخصصان از كودكي به شكل خاص تربيت يافته و براي اداره دنيا اهليت و

قابليت پيدا كرده‏اند و آن طور كه مي‏دانيم زماني بس طولاني است كه اينها معلومات‏

مورد نياز خويش را از روش‏هاي سياسي ما،تجربه‏هاي تاريخي بررسي سير حوادث‏

جاري كسب كرده و مي‏كنند.اما«گوييم»كجا و حكمت كجا؟فاصله بسيار زيادي وجود

دارد تا آنها حتي توان دسترسي به حكمت را از راه دسترسي غير جهت‏دار تاريخ،در

خود بيابند.زيرا بيشترين چيزي كه بدان دست مي‏يابند روش‏هاي نظري است و هرگز با

چشم باز و جست‏وجوگر به نتايج حوادث نگاه نمي‏كنند.بنابراين ما هيچ ارزشي براي‏

آنها قائل نيستيم و آنها را به حال خويش و آنچه دوست دارند،رها مي‏كنيم تا لحظه‏

شكارشان فرا رسد يا اينكه براي هميشه در آرزوهاي خويش باقي بمانند و با آرزوها و

برنامه‏هاي خيالي و افتخار به گذشته زندگي كنند و همين،بايد نقش اصلي آنان در زندگي‏

باشد.

ما توانسته‏ايم به آنها بقبولانيم كه معلومات نظري آنان عصاره علم است.ما در راه‏

هدف خويش بايد به وسيله مطبوعاتمان به اين روش ادامه دهيم تا آنها افكار و

ديدگاه‏هاي خود را باور كنند.دانشمندان آنها نيز بدون توجه به محك زدن تجربه با

منطق،به علم خويش غرور يافته‏اند و به سمتي مي‏روند كه آرا و نظريات خود را به‏

مرحله اجرا در آورند.ولي واقعيت اين است كه آنچه در نظر آنها علم و معرفت است،

توسط دست نشاندگان متخصص ما با مهارت و دقت كافي آماده شده تا ذهن آنان در

مسير مورد نظر ما جهت بگيرد.

مبادا حتي براي يك لحظه تصور كنيد كه اين حرف‏ها بي‏فايده است.لازم است در

كاري كه براي انتشار و موفقيت انديشه‏هاي داروين،ماركس و نيچه كرده‏ايم،فكر كنيد.

ما يهوديان نمي‏توانيم تأثير روشن و با اهميت آموزش‏هاي خود را در به اشتباه انداختن‏

ذهن«گوييم»ناديده بگيريم.ما در اجراي شيوه‏هاي خود چاره‏اي نداريم جز آنكه به‏

طرز فكر،اخلاق،تمايلات و گرايش‏هاي ملت‏هاي ديگر با عبرت بنگريم تا در كارهاي‏

سياسي و اداري آينده خويش،دچار لغزش و اشتباه نشويم.

پيروزي روش ما كه اجزاي آن همه جا و متناسب با هر محيطي پراكنده شده است.

بسته به روحيه ملت‏هايي است كه سر راه ما قرار دارند.اين پيروزي بدون درك صحيح از

هدف به نتيجه نمي‏رسد و چنانچه بر پايه نتايج تجربه‏هاي گذشته و توجه به شرايط

كنوني استوار نشود،محكوم به شكست است.

دولت‏هاي امروز،دستگاه وسيعي به نام مطبوعات در اختيار دارند كه براي ايجاد

جريان‏هاي ذهني و حركت‏هاي فكري عمومي از آن استفاده مي‏كنند.پس مطبوعاتي كه‏

در دست ماست بايد نيازهاي ضروري و حياتي مردم را فرياد بزنند و نارضايتي آنان را

اعلام كنند.اين مطبوعات بايد خشم عمومي را برانگيزانند و عوامل آن را به وجود آورند.

مطبوعات،مظهر آزادي بيان و انديشه هستند؛ليكن دولت‏هاي«گوييم»هنوز نمي‏دانند

چگونه از آن بهره ببرند.اين بود كه ما به اين دستگاه عظيم مسلط شده‏ايم و به واسطه آن‏

نيروي محركه و مؤثر خود را به دست آورده و همچنان پشت پرده باقي مانده‏ايم.

پس درود بر مطبوعات.با كمك همين مطبوعات دست ما مملو از طلاهايي است كه‏

در مقابل دريايي از خون و عرق ريخته شده،به دست آورده‏ايم.آري آنچه را كاشته‏

بوديم درو كرديم.بنابراين عظمت فداكاري‏ها و قربانيان ملت ما مهم نيست؛زيرا هر

كشته از ما،نزد خداوند با هزار كشته«گوييم»برابري مي‏كند.