قرآن مجيد درباره پيدايش جهان، تعبيرات گوناگونى دارد:
در يك جا مى فرمايد: ثُمَّ اسْتَوَى إِلَى السَّمَاءِ وَهِيَ دُخَانٌ فَقَالَ لَهَا وَلِلْأَرْضِ ائْتِيَا طَوْعاً أَوْ كَرْهاً قَالَتَا أَتَيْنَا طَائِعِينَ «سپس به آفرينش آسمان پرداخت، در حالى كه بصورت دود بود؛ به آن و به زمين دستور داد: " به وجود آييد، (و شكل گيريد) خواه از روى اطاعت و خواه اكراه! آنها گفتند: ما از روى طاعت آمديم"»، [سوره فصّلت، آيه ۱۱.] در جاى ديگر مى فرمايد: أَوَلَمْ يَرَ الَّذِينَ كَفَرُوا أَنَّ السَّماوَاتِ وَالْأَرْضَ كَانَتَا رَتْقاً فَفَتَقْنَاهُمَا وَجَعَلْنَا مِنَ الْمَاءِ كُلَّ شَىْ ءٍ حَىٍّ أَفَلَا يُؤْمِنُونَ «آيا كافران نديدند كه آسمان‌ها و زمين به هم پيوسته بودند، و ما آنها را از يكديگر جدا ساختيم؛ و هر چيز زنده اى را از آب آفريديم؟! آيا ايمان نمى آورند؟! ». [سوره انبياء، آيه ۳۰]
اين دو آيه به سه نكته مهم درباره آفرينش جهان و موجودات زنده اشاره شده است:
۱. جهان در آغاز به صورت گاز و دود بوده است.
۲. جهان در آغاز به هم پيوسته بوده، سپس كرات آسمانى از هم جدا شدند.
۳. آغاز آفرينش موجودات زنده از آب بوده است.
و اينها همان چيزهايى است كه امروزه به عنوان نظريات مسلم علمى شناخته میشود